چند روز پیش با دوستم تنسر اوصیا رفته بودیم به بازار مرکزی کوسکو. تنسر چند سال اینجا زندگی کرده و فرهنگ بومی رو خوب می شناسه. رسیدیم به یه عطاری. تنسر می خواست «سن پدرو» سفارش بده. «سن پدرو» آبِ یک نوع کاکتوسِ Echinopsis pachanoi که تو کوههای «آند» تو این منطقه از پرو رشد می کنه. صدها ساله که بعنوان یک نوشابه ی مقدس مصرف می شه. اعتقاد دارن که روح و جسمت رو از بدی ها پاک می کنه. تنسر پیشنهاد کرد که با هم «سن پدرو» بخوریم. اون بارها خورده بود و من اولین بارم بود. دیروز صبح از مسافرخونه ي تنسر راه افتادیم به طرف کوههای سرسبز شمال شهر در کنار خرابه های «ساکساهوامان» Sacsahuamán - قلعه ی ۵۰۰ ساله ی امپراتوری اینکاها. بعد از نیم ساعت من و تنسر یه بطری «سن پدرو» رو با هم نصف کردیم. معمولن هر نفر یه بطری کامل می خوره ولی چون من اولین بارم بود و تنسر هم مدت زیادی بود مصرف نکرده بود قرار شد نصف کنیم. مایع سبز رنگ و تلخی بود. بعد از دو سه ساعت پیاده روی لبه ی یه تخت سنگ نشستیم و «سن پدرو» کم کم رفت تو جونمون. حس ملایم و خوبی بوجود آورد. به عالم هپروت نرفتم ولی فکر و ذهنم بازتر و روشنتر شد. تا هشت شب تو کوهها ولو بودیم. کلی گفتیم از عشق تا انقلاب و خندیدم و گه گاه مخفیانه اشک ریختیم. یکی از بهترین روزهای زندگیم بود.

نمایش گالری در اندازه بزرگ