طوطی جان مست من از شکری چه میشود/ زهره می پرست من از قمری چه میشود..
باخبران و زیرکان گر چه شوند لعل کان/ بی خبرند از این کز او بیخبری چه میشود: مولوی
*
چون نیست حقیقت و یقین اندر دست/ نتوان به امید شک همه عمر نشست
هان تا ننهیم جام می از کف دست/ در بی خبری مرد چه هشیار و چه مست: خیام
*
بدیع آیدم صورتش در نظر/ ولیکن ز معنی ندارم خبر
که سالوک این منزلم عن قریب/ بد از نیک کمتر شناسد غریب...
چه معنی است در صورت این صنم/ که اول پرستندگانش منم
عبادت به تقلید گمراهی است/ خنک رهروی را که آگاهی است
برهمن ز شادی برافروخت روی/ پسندید و گفت ای پسندیده گوی
سوالت صواب است و فعلت جمیل/ به منزل رسد هر که جوید دلیل
بسی چون تو گردیدم اندر سفر/بتان دیدم از خویشتن بی خبر...: سعدی
*
طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف/ گر بکشم زهی طرب ور بکشد زهی شرف
طرف کرم ز کس نبست این دل پر امید من/ گر چه سخن همیبرد قصه من به هر طرف
از خم ابروی توام هیچ گشایشی نشد/ وه که در این خیال کج عمر عزیز شد تلف
ابروی دوست کی شود دستکش خیال من/ کس نزدهست از این کمان تیر مراد بر هدف
چند به ناز پرورم مهر بتان سنگدل/ یاد پدر نمیکنند این پسران ناخلف
من به خیال زاهدی گوشهنشین وطرفه آنک/مغبچهای ز هرطرف میزندم به چنگ و دف
بی خبرند زاهدان نقش بخوان ولاتقل/ مست ریاست محتسب باده بده ولاتخف
صوفی شهر بین که چون لقمه شبهه میخورد/ پاردمش دراز باد آن حیوان خوش علف
حافظ اگر قدم زنی در ره خاندان به صدق/ بدرقه رهت شود همت شحنه نجف: حافظ
*
ساقی به نور باده برافروز جام ما/ مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما
ما در پیاله عکس رخ یار دیدهایم/ ای بیخبر ز لذت شرب مدام ما
هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق/ ثبت است بر جریده عالم دوام ما...: حافظ
*
با مدعی مگویید اسرار عشق و مستی/ تا بیخبر بمیرد در درد خودپرستی
عاشق شو ار نه روزی کار جهان سر آید/ ناخوانده نقش مقصود از کارگاه هستی...: حافظ
*
ای بی خبر ز منزل و پیش آهنگ/ دور از تو همرهان تو صد فرسنگ
در راه راست، کج چه روی چندین/ رفتار راست کن، تو نه ای خرچنگ
رخسار خویش را نکنی روشن/ ز آئینهٔ دل ار نزدائی زنگ
چون گلشنی است دل که در آن روید/ از گلبنی هزار گل خوش رنگ
در هر رهی فتاده و گمراهی
تا نیست رهبرت هنر و فرهنگ...: پروین اعتصامی
*
در بیابان فراخی که از آن می گذرم/ پای سنگین کسی در دل شب
با من و سایه ی من همسفر است/ چون هراسان به عقب می نگرم
هیچ کس نیست به جز باد و درخت/ که یکی مست و یکی بی خبر است
خاطر آشفته ز خود می پرسم/ که اگر همره من شیطان نیست
کیست پس این که نهان از نظر است/ پاسخی نیست، بیابان خالی است...: نادر نادرپور
*
باز کن از سر گیسویم بند/ پند بس کن که نمیگیرم پند
در امید عبثی دل بستن/ تو بگو تا به کی آخر تا چند
از تنم جامه برآر و بنوش/ شهد سوزنده لبهایم را
تا یکی در عطشی درد آلود/ بسر آرم همه شب هایم را
خوب دانم که مرا برده ز یاد/ من هم از دل بکنم بنیادش
باده ای‚ ای که ز من بی خبری/ باده ای تا ببرم از یادش...: فروغ فرخزاد
*
مادرم بی خبر از خواب پرید/ خواهرم زیبا شد...
پدرم نقاشی می کرد/ تار هم می ساخت/ تار هم می زد/ خط خوبی هم داشت
باغ ما، در طرف سایه ی دانایی بود/ باغ ما جای گره خوردن احساس و گیاه
باغ ما نقطه ی برخورد نگاه و قفس و آیینه بود/ باغ ما شاید
قوسی از دایره ی سبز سعادت بود/ میوه ی کال خدا را آن روز/ می جویدم در خواب
آب بی فلسفه می خوردم/ توت بی دانش می چیدم...: سهراب سپهری
*
ما ، بردگان فقرواسیران آفتاب/ از فخر شعر ، سر به فلک سودیم
ما ، بازماندگان مشاهیر باستان
از نسل ابلهان/ از نسل شاعران/ یا نسل عاشقان کهن بودیم
و کنون چراغ عشق درین خانه مرده است
ما ، نان به نرخ خون جگر خوردیم/ زیرا که نرخ روز ندانستیم
شعر از شعور رو به شعار آورد/ ما فهم این سخن نتوانستیم
ما خفتگان بی خبر دوشین
امروز را ندیده رها کردیم/ درانتظار دیدن فرداییم
درهای چاره بردل ما بسته است/ مصداق رانده ازهمه سو ماییم...: نادر نادرپور
*
چندیست ز تو خبر ندارم/ تا آنکه شدی به خانه ی خویش
بر گیر قلم به دست و بنگار/ آن نامه ی ماهرانه ی خویش
بشکن تو سکوت سهمگین را/ با پاره ای از بهانه ی خویش
یک لحظه به اعتراف بنشین/ بنگر به خود و زمانه ی خویش
بر روی خط_ قطار_ کاغذ/ تحریر نما ، ترانه ی خویش
آن نامه بسا نشان عشق است/ بفرست همان نشانه ی خویش
دکتر منوچهرسعادت نوري/ تهران – ۱۹۶۲
*
سال هایی که گذشت/ یک گل از شاخه ِ پژمرده ِ گلدان نشکفت
بوسه ِی دختر رَز را دیگر/ نه کسی دید نه یک ذره چشید
سبزه های ِ در و دشت/غم ِ کم آبی را
به فراوانی شن های زمین بخشیدند/ چشمه ها خشکیدند
شادی از کوچه ِی فرهنگ گریخت/ غم به پهنای ِ دل ِ مردم ریخت
شبنم پاک ِ سحر گاه ، گلی را نشکفت/ ارغوان خواب شد و هیچ نگفت
عاشق و کوچه و معشوقه و آواز/ فراموش شدند
دختری رو به دری باز اگر می خندید/ سقف ِ دروازه تذویر ترک بر می داشت
شیخ ِ ما دغدغه اش بود حجاب/ بی خبر از غم ِ این شهر ِ خراب
سال هایی که گذشت/ در عوض زورق ِ بیداریمان راه افتاد
روح بر کالبَد ِ مردم ِ خوابیده نشست/ لاله ها باز سر از خاک برون آوردند
تخت ِ جمشید سر آغاز ِ دویدن ها شد/ نسل ِ نوپای جوان بر پاشد
عشق بر منزل ِ مقصود رسید/ گلی از شاخه ِ گلدان ِ من اینک اینجا
پًر شد از شاخه ِ گلهای ِ وطن در همه جا/ این سر آغاز ِ عبور است و شمایان در پیش
همگان یک دل و یک دست و با قدرت ِ خویش/ پا بکوبید که سرشار شوید از شادی
درد ِ یک قرن ِ شما نیست به جز آزادی: داریوش لعل ریاحی/ هفتم بهمن ۱۳۹۵
*
دیگر شمیم_ عشق، به گل ها نمانده است/ الماس_ سبز عاطفه، نایاب گوهرست
تا در پیاله عکس رخ یار شد پدید/ بس بی خبر ، ز ساغر و رخسار_ دلبرست
(خشمی به پا، ز ساغر و رخسار_ دلبرست)
ديگر نه آن نوای_ طربناک_ جانفزا/ ..آهنگ_ عاشقانه در این ملک، منکرست...
دكتر منوچهر سعادت نوري
*
همچنین نگاه کنید به
سروده هایی در زمینه ی " بی خبر ": تارنمای گنجور
جستجو برای سروده های " بی خبر ": تارنمای جستجو
ترانه ی "با مدعی مگویید اسرار عشق و مستی/ تا بی خبر بمیرد در درد خود پرستی" - اجرا: محمدرضا شجریان/ تارنمای یوتیوب
مجموعه ی گل غنچه های پندار
http://saadatnoury.blogspot.ca/2017/06/blog-post_15.html
A collection of so many beautiful poems. Thanks
Thank you for sharing