عاشقی،  برتر هنر در زندگی ست/ جلوه گر باید نمود آنرا، از آن حاشا چرا ؟
تا گلی از عشق، در دل غنچه کرد/ حالت دل را همین حالا بگو، فردا چرا ؟
*
نازنینا چیستی ‌تو، کیستی/ بس فراوان/ روز و شب در خاطری
بندگان_ خاک_ ‌پای_ عشق تو/ بی شماران/ سوی_ هر یک ناظری
شیوه ی  رند_ بلا کش، عاشقی ست/ طرف  رندان/ با تغافل، بگذری
جمله ی عشاق تو، آشفته حال/ درد_ آنان/ بی تفاوت بنگری
تو ‌برای خاطر دوست داشتنی/ پر‌تو افشان/ گوهری ‌، تاج سری
یک اودیسه ،  بهر ژرفا بوسه ای/ ای ‌تو ایمان/ ای که بوسه باوری
خوبرویی ، مایه ای از ذات توست/ همره آن/ گل ژن افسونگری
آن صفات_  دیگر والای تو/ چهره شادان/ مظهر_ بس دلبری
ای نمایان ، بر جمال و بر کمال/ با هزاران/ فضل و نیکو داوری
وادی ما را بسازان ، ‌پر ز خویش/ نور باران/ ای که تنها قادری
نا زنینا کیستی ‌تو، چیستی/ ماه_ ‌تابان/ تو فروزان محشری!
*
بیا، ای آهوی_ وحشی کنارم/ که من، از دوری_ تو بیقرارم
همیشه عشق تو، در سینه دارم/ تویی، گرما و نور_ روزگارم
*
دلبسته ام، به آنکه رخ اوست، بس نکو/ بر می خورم همیشه به او، وقت_ ماه نو
لذت برم همی ، ز تماشای_ آن جمال/ هرلحظه ای که اوست ، به لبخند و گفتگو
باشم ، کنار_ پنجره ، در انتظار_ او/ تا جلوه گر کند ، رخ_ خود را ، ز روبرو
بینم ز پیچ کوچه ، به این سو، نهاده رو/ زیباست ، کار او ، که خرامد بسان_ قو
*
تو همانی، که تو بودی و همان خواهی بود/ وز بسا  رنج و زیانی به امان خواهی بود
گر که صد بار_ دگر، باز بیایی به جهان/ تو، همان خلقت_ نیکوی_ زمان خواهی بود
*
شعله های عشق_ ما تابنده و پاینده است/ سخن_ عشق تو از خاطر و از سر نرود
کشتی_ عشق که پهلو بگرفت در بندر/ ماندگار ست در آن ساحل و دیگر نرود
*
دیدمش آمد و رخساره به من دوخته بود
آن نگاری که دلش، با من دلسوخته بود
هنر_  دلبری وعشوه و طنازی داشت
در شگفتم  هنرش را، ز که آموخته بود
دکتر منوچهر سعادت نوری