نمونه‌ی آشکاری از این اقدام فوری٬ همدلی دولت کانادا به رهبری استفان هارپر در مورد شخصِ من است. ماجرا بدین گونه بود که؛ در سال ۲۰۰۹ هنگامی که جمهوری اسلامی ایران نسبت به دو دهه ‌ی گذشته‌اش شکل عریان‌تری از خشونت سیستماتیک را علیه شهروندانش اعمال کرد و خون را به خیابان کشید٬ نامزدم ندا آقا سلطان وقتیکه برای اعتراض به استبداد حاکم همانند میلیونها نفر از مردم ایران به خیابان آمده بود.

 

در مقابل چشم جهان توسط حکومت اسلامی غرق در خون شد!

 

در این میانه زمانی که جهان مبهوت آن حجم از خشونت بود٬ اما دولت‌پیشگان و سیاستمداران جهانی در حال چانه‌زنی بر سر قیمت نفت با ایران بودند٬ این دولت کانادا به رهبری هارپر بود که صریح‌ترین و بی‌تعارف‌ترین موضع سیاسی را مقابل حکومت اسلامی ایران و استبداد و دیکتاتوری حاکمینش گرفت و علیرغم وجود قوانین بسیار پیچیده و گاه افراطی این کشور دموکراتیک٬ پس از رایزنی‌ها و پیشنهادِ عده‌ای از جمله خودِ من در مورد لزوم قطع ارتباط کانادا با حکومت سرکوبگر و حامی تروریسم در منطقه و جهان٬ دولت هارپر با بررسی منصفانه‌ی شرایط و با مدنظر قراردادن وضعیت تعداد زیادی از ایرانیان مقیم کانادا سرانجام تصمیم به قطع ارتباط با حکومت اسلامی ایران در سطح بالایی گرفت٬ از جمله اخراج سفیر ایران در کانادا و تعطیل کردن سفارت خود در ایران و از طرفی معلق کردن هرگونه رابطه‌ی تجاری فرهنگی و دیپلماتیک دیگر با حکومت. پس از کشته شدن ندا آقا سلطان٬ من به عنوان روزنامه نگار به دلیل  افشاگری‌هایم در مورد چگونگی سرکوبها و نیز محکوم کردن دستگاه حاکمیت ٬بازداشت شدم و تحت فشار و شکنجه برای اعتراف غیر واقعی علیه ندا و قیام مردمی شدم. ندا را به ضرب گلوله کشتند اما سناریوی حکومت٬ اعدام سیاسی من بعد از مرگ ندا بود.