جریان از این قرار است که شاه عبّاس صفوي با گذاشتن ريش مخالف بوده است، او ريش بلند را خوش نداشت و در زمان او ريشهاي بلندِ تُرکان را ايرانيانْ سخت زشت مي شِمردند و آن را جاروي خانه مي ناميدند.

شاه عبّاس پس از اينکه در آغاز سلطنت خود دشمنان و رقباي سَرکش داخلي را سرکوب کرد؛ با صدور يک فرمان به همهٔ مردان ايراني دستور داد که ريشهاي بلند خود را از تَه بتراشند. حتي آخوند ها نيز از اين دستور معاف نبودند، اما گذاشتن سبيل آزاد بود و خود شاه عبّاس نيز در تصويرهايَش با سبيل بلند و افراشته ديده مي شود.

ملا جلال منجم براي اين فرمان ملوکانه ماده تاريخ بديعي به نظم آورده و گفته است:

تراشيدم چو موي ريش از بيخ ـ تراش مويم آمد سال تاريخ

که تراشِ مويَم به حساب جمل ۹۹۷ مي شود و اين ريش تراشي پس از دهسال در سنهٔ ۱۰۰۷ بر حکم شاه عمومي شد و در شهر جار زدند  که همه مردم مکلف اند ريش خود را بتراشند حتي علما و صلحا و سادات.

منبع: تاریخ تحولات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ایران در دوران صفویه