پوری صدیقه بنایی متولد مهر ماه ۱۳۱۹ در شهر اراک است. او در ۱۳ سالگی به هنرستان خیاطی رفت. بعد از خیاطی هوس یاد گرفتن یک ساز ایرانی به سرش زد و چند سالی سنتور تمرین کرد. بعد ها به باله علاقمند شد و نزد خانم لازاریان تمرین باله کرد. وقتی دیپلم ادبی گرفت، سرشار از عشق به سینما بود اما این علاقه را به دلیل احترامی که برای پدرش قائل بود هیچوقت ابراز نکرد تا این که نصرت الله وحدت که با زن عموی او آشنا بود به خانه او رفت تا از پدرش اجازه بگیرد که پوری در فیلم عروس فرنگی بازی کند. پدرش که نسبتا مذهبی‌ و تعزیه خوان بود و در اراک هیات داشت اول مخالفت کرد ولی بعد از گرفتن تضمین از آقای وحدت در مورد داستان فیلم و نحوه لباس پوشیدن پوری بالاخره موافقت کرد. بعد از فروش خوب فیلم عروس فرنگی‌ در سال ۱۳۴۳ پوری بنائی به سرعت در میان مردم محبوب شد و از سال ۱۳۴۳ تا سال ۱۳۵۷ حدود ۸۵ فیلم بازی کرد که چند تا از آنها فیلمهای مشترک ایران با آمریکا، فرانسه، ترکیه و ژاپن بود. در کارنامه خانم بنائی ژانرهای مختلفی دیده میشود. ایشان با فیلمسازانی مثل ساموئل خاچیکیان، فرخ غفاری، فریدون گله، مسعود کیمیایی و نصرت الله وحدت کار کردند و در فیلم های ملودرام مثل 'قیصر'، کمدی مثل 'عروس فرنگی'، تاریخی مثل 'زنبورک'، اقتباس ادبی مثل 'غزل' و عرفانی مثل 'مهر گیاه' بازی کردند و همینطور در فیلم‌های موفق تجاری مثل عاصی‌، کوچه مردها، خداحافظ تهران و گلنسا در پاریس. خانم بنائی ، که قبل از انقلاب در جمعیت خیریه فرح پهلوی و در امور خیریه فعال بودند، بعد از انقلاب در ایران ماندند و بیشتر به فعالیت‌های خیریه پرداختند. خانم بنائی چندی پیش در مصاحبه‌ای گفتند: 'من همیشه بر این باورم که هر چه داریم از گذشته داریم. من به گذشته تئاتر و سینمای ایران که بر می گردم می بینم که چه حق بزرگی هنرمندان به گردن نسلهای جدیدتر دارند. چون اینها با آنهمه محدودیت توانستند سینما و تئاتر را زنده نگه دارند. بدون زحمت آن هنرمندان قدیم امروز این سینما را نداشتیم و به همین خاطر قدردان آنها هستم و به تک تک آنها ارادت دارم.'