When My Life Was Tied to a Wind

When my life was literally

Tied to a wind

I realized that one must smile at life

And take nothing for granted.

Two nurses, a man and a woman,

Made me pass through a dark hallway

Which was narrow as Chinvad Bridge. *

In a closet

I took off my clothes

Placed them in a bag

And put on a gown

With a nightcap

And a pair of cloth booties.

Then I laid on a bed.

My son took my picture.

The anesthesiologist told me the name of the night

And I got lost in a dense fog.

When I opened my eyes

I heard my name.

My son gave me my denture

And told me the time.

Then for three days

I lived in panic

Because I did not know if my intestine

Would resume its function

After the surgeon’s cut and suture.

On the forth day

A wind took me by surprise

Announcing  its passage

Through my large intestine

And I understood that I had returned

To the world of the living.

I remembered my son

In the first days of his life

When after his first bowel movement

He smiled to himself

With satisfaction.

So I smiled at nurses one by one

In both night and day shifts

Saying that I loved them,

And I apologized to a mopping lady

Because when taking out the IV tube

From my right arm

The blood had stained the floor.

Now I am thinking of Jorge Luis Borges’ words  

Which I want to tell my Argentinean surgeon

When removing my stitches

Next Thursday.

April 21, 2013
Majid Naficy

*- In Zoroastrianism, it is a sifting bridge which separates the world of the living from the world of the dead. All souls must pass through this bridge upon death. In Islam, there is a similar concept called the Bridge of Sirat.

هنگامی که زندگی ام به بادی بند بود
 

هنگامی که زندگی ام به راستی
به بادی بند بود
دریافتم که باید به زندگی لبخند زد
و هیچ چیز را ناچیز نگرفت.

دو پرستار زن و مرد
مرا از راهرویی تاریک گذر دادند
که چون پل چینواد باریک بود.
در پستویی
رخت هایم را کندم
توی کیسه ای گذاشتم
و خواب جامه ای به تن کردم
با شبکلاهی
و جفتی چارق پارچه ای.
سپس بر تختی دراز کشیدم
پسرم از من عکسی گرفت
پزشک بیهوشی، نام شب را گفت
و من در پرده ای از مه گم شدم.

وقتی چشم گشودم
نام خود را شنیدم.
پسرم، دندانکَم را به دستم داد
و ساعت را به من گفت.
آنگاه تا سه روز با دلهره به سر بردم
زیرا نمی دانستم که روده ام
پس از بریدن و دوختنِ جراح
کار خود را از سر خواهد گرفت
تا اینکه روز چهارم، بادی غافلگیرانه
گذار خود را از روده ی بزرگ من اعلام کرد
و من دانستم که به جهان زندگان بازگشته ام.
پسرم را به یاد آوردم
در نخستین روزهای زندگی اش
که پس از اولین شکم رَوِش
از روی رضایت
با خود لبخندی زد.
پس به تک تک پرستاران
در هر دو پاسِ شب و روز لبخند زدم
و گفتم که دوستشان دارم
و از خانمِ کف ساب پوزش خواستم
که هنگام بیرون کشیدن لوله ی سرم از دست راستم
خون کف اتاق را آلوده کرده
و اینک به کلامی از خورخه لوئیس بورخس می اندیشم
که پنجشنبه ی آینده
هنگام باز کردن بخیه ها
می خواهم به جراح آرژانتینی ام بگویم.

۲۱ آوریل ۲۰۱۳ 
مجید نفیسی