آتش سده
بر آ مد به سنگ گران ، سنگ خرد/ هما ن و همین سنگ ، گردید خرد
فروغی پدید آمد از هر دو سنگ / دل سنگ ، گشت از فروغ آ ذ رنگ
جها ند ا ر ، پیش جها ن آ فرین / نیا یش همی کرد و خواند ، آ فرین
که او را فروغی چنین هدیه داد/ همین آتش آن گاه، قبله نها د : فردوسی
یادگار سده
سده جشن ملوک نا مد ا ر است / ز ا فريدون و از جم يا د گا ر است : عنصری
جشن سده
بيا ور ' مى' كه گا ه كا مرا نىست / ز مى ما را 'هوا ى سرگرا نىست
بزن سنتور و زان پس ' تا ر و تنبور / كه د لخوا هم سر و د خسر و ا نى ست
بر ا فر و زا ن سپس ' تَلّى ز آ تش / به دشت ' اى آن كه سعىا ت آرما نىست
از آ ن رو آ تش ا فشا نيم در دشت / كه ا ز ا ند يشه ى روشن' نشا نىست
به آ يين سده ' شا با ش سركن / كه ا ين رسم ا ز رسوم با ستا نىست
مبا رك با د ا ين جشن كيا ن زا د/ بر آ ن كو' در تنش ' خون كيا نىست
سده ا ين جشن فرخ فا ل فيروز/ نما دى ا ز سرور و شا دما نىست
سده يا دآ ور ا يرا نِ بشكوه / گرا نفر چون درفش كا ويا نى ست
سده يا دآ ور عهدى ز ا يرا ن/ چو مهرش در جها ن' پرتوفشا نىست
سده جشنىست دستا ورد هوشنگ / كه با ديوا ن' نبرد ش دا ستا نىست
سده ا ين يا د گا ر عهد د يرين / فروغش زنده،' نا مش جا ود ا نى ست
به يا دآ ور زما نى را كه ا ين رسم/ فروزا نفر' چو رسم پهلو ا نىست
سزد ' گر دل فرا گيريم ا ز ا ند و ه/ در آ ن جشنى كز آ نِ كا مرا نىست
سزد ' كز بهر آ زا دى بكوشيم / زجا ن و دل' كه تأ ييد ش جها نىست
جها ن تا هست ' ا يرا ن زنده با د ا / كه جا ن دا دن به راهش' را يگا نى ست : اديب برو مند
قلب من سده ای ا ست فروزان
آ نا ن که ما را به نما ز خوف وا می دا رند؛
هر گز نمی دانند؛ که در درازنای این شب قیرگون
در درون یکا یک ما : آ تشگا ه سده ای برپا ست
قلب من سده ای ا ست فروزان
قلب تو نیز، قلب ا و/ اکنون بیا؛
تا در برودت هراسناک این شا مگا ه زمستا نی
گهوا ره بامداد راستین را ، دیگر با ره، به جنبش آوریم
و لالایی آ تشنا ک سده را با ز آنچنان واگویه کنیم
که خورشید بیدار شود، بالا بلند، سرکش و فروزا ن : پيرا يه يغما يی
آتش سده : آتش_ وجد دوباره
عمریست ای فلک زبلا سوگواره ایم/ درزادگاه خویش بسا اشکبا ره ایم
حیران زبا مداد_سکوت وشب _خموش / درجستجوی آتش_ وجد_د وبا ره ایم
دکتر منوچهر سعادت نوری
سپاس از این مجموعه، بخصوص رباعی آخر.