با اتوبوسی لب‌به‌لب پر از آدم، به‌سوی هرات حرکت کردند. هوا سنگین بود و صداها در اتوبوس گم می‌شد. هیچ‌کس با صدای بلند نمی‌خندید، هیچ نوزادی گریه نمی‌کرد. انگار همه می‌دانستند که چیزی به پایان رسیده است. وقتی به هرات رسید، اولین چیزی که دید، غبار بود. خیابان‌هایی کم‌نور، ساختمان‌هایی با دیوارهای شکسته و مردمانی که نگاهشان در زمین گم شده بود.—مرجان دوستی شکیب

اگر قرار باشد سیاستی نو در ایران شکل بگیرد، باید بر شانه‌ی نقد، پاسخ‌گویی و پیوند با جامعه‌ای زنده، متکثر و چندصدایی در داخل و خارج استوار شود؛ نه بر شانه‌ی ارواحی که از تاریخ عبور نکرده‌اند. اگر قرار است گذار از جمهوری اسلامی به دموکراسی در ایران ممکن شود، باید از اسطوره‌سازی، اقتدار موروثی و تمایل به دخالت خارجی عبور کرد. —مهرداد درویش‌پور

من ده ساله که می‌خوام یه کاری رو بکنم اما هربار به دلایلی کاملا خارج از کنترل من، مجبورم به تعویق بندازمش. تهش فقط میتونم با قوه‌ی شناختیم به اون چیزی که ته ذهنم وول می‌خوره، و تقلای تزریق امید می‌کنه، بگم «از رنجی خسته‌ام که از آن من نیست». از این خونه هم باید برم. «باید» برم.—ایلکای

اکنون که جنگ تمام شده، و یا وقفه‌ای در آن افتاده، نیروهای به اصطلاح سیاسی و مدنی مخالف یا منتقد جمهوری اسلامی که با نقاب انسان‌دوستی یا ملی‌گرایی عملا به تطهیر حکومت مبادرت کردند، تاسفی از بابت تداوم سیاست‌های ایران‌ویران‌کن و جنگ‌افروزانه‌ی رژیم ابراز نمی‌کنند. اینان که نگران کشته شدن یک انسان _حتی نظامی_ بودند، اکنون نگران فوج فوج شهروندانی که با اتهامات واهی همچون «جاسوسی برای اسرائیل» بازداشت می‌شوند نیستند. —ایمان آقایاری

چه‌کاری از دست ما برمی‌آید؟ ما ـــ شهروندان ـــ وحشت‌زده‌ایم. هر پاسخی باید این را پیش‌فرض بگیرد که عاطفه/تأثّر غالب ما، وحشت است. نه امید، نه کنجکاوی، نه صبر. ما وحشت‌زده‌ایم و موضوع وحشت ما، خود را در همه‌چیز ضرب کرده است. همه‌چیز مضربی از وحشت است: آسمان، زمین، دیگری، دولت، خدا، مرگ، دوست، نشانی‌ها، عشق، اقتصاد، همسایه، آینده، و تمام چیزهای دیگری که قابل تصورند. پرسشِ «چه‌کاری از دست ما برمی‌آید» درواقع سایه‌ی پرسش دیگری است: «با این وحشت سرتاسری باید چه‌کار کنیم؟»—ایلکای

ما امضا کنندگان این بیانیه هم‌چون صدای سومی که به رغم افق های فکری مختلف، با جنگ‌طلبی و جنگ افروزی هر دو سوی این درگیری مخالفیم، از سازمانِ مللِ متحد، دولت‌های عضو، نهادهای حقوق بشری و مردمِ طرفدار صلح و دموکراسی در ایران و اسرائیل و منطقه و جهان می‌خواهیم که با افزایش فشار برهمه سوی‌های درگیری و تلاش برای برقراری آتش بس فوری در منطقه، مانع از گسترشِ جنگ به جبهه‌های تازه شده و جنگ را متوقف کنند.—جمعی از فعالان مدنی و اساتید ایرانی

«تهران را تخلیه کنید» یعنی چه؟ تهران یعنی ۱۰ میلیون انسان، زیرساخت‌های مهم کشور، بیمارستان‌ها، ادارات، مهدکودک‌ها، دبستان‌ها، دانشگاه‌ها، آزمایشگاه‌ها، خانه‌ها، زندان‌ها، کارخانه‌ها، مراکز صنعتی و محل اشتغال هزاران کارگر، بازار، مغازه‌ها، پل‌ها، خیابان‌ها، فقرا، زباله‌گردها، کودکان کار، دست‌فروش‌های کنار خیابان، زنانِ سرپرست خانوار، روزنامه‌نگارها، کافه‌ها، پارک‌ها، شهربازی‌ها… کدامشان را بر دوش بیفکنیم و از مرگ و ویرانی نجاتشان دهیم؟—نرگس محمدی

شمایی که در ‌ چنین شب‌هایی با ما همدرد نبودید، امروز که سرداران سپاهتان تنهایی یا پدر و پسری‌ کشته‌ شدند، با «وطن» و «هم‌وطن» جمله‌بندی نکنید. ما هم‌درد نیستیم.—سامان رسول‌پور

تجربه تماشای یک سریال طولانی و موفق معمولا تجربه ای است که این سال‌ها کمتر به دست می‌آید. اما جدای از لذت بردن و داشتن لحظاتی خوش تنها برای سرگرم شدن، سریال «سرگذشت ندیمه» داستانی آشنا از ما بود که شاید توانسته باشد با یک تلنگر کوچک بستر تغییری بزرگ را ایجاد کند. تلنگری شبیه یک جمله کوتاه از «جون» در قسمت پایانی فصل سوم، که در برابر سوال دختر کوچکی که با پای پیاده از جنگلی سخت گذشته تا فرار کند و می‌پرسد: بیرون چگونه است؟—ایلکای

ما اطمینان داریم که رهبری ملتی آگاه مانند ایالات متحده به خوبی از این واقعیت تاریخی آگاه است که خلیج فارس قرن‌ها در نقشه‌های جهان به عنوان نماینده ایران و مردم آن شناخته شده است. این یک واقعیت تاریخی است که حتی دریک دوره محدود ریاست جمهوری چهار ساله نیز قابل تغییر یا چشم‌پوشی نیست.—شکوه میرزادگی