A Cougar in Eugene

In this big forest

There is a hidden cougar

Whom I recognized

In a morning walk.

Many times I stopped walking

To hear his footsteps

And every now and then

I turned my head around

Lest he takes me by surprise

Under a shady tree.

And suddenly

I saw his tawny skin

And open red mouth

Showing his white teeth

Behind an old oak tree.

I could neither run

Nor stop walking.

The smell of his body

Had mingled with mine.

I lowered my gaze

And without looking at his shadow

Walked away swiftly.

I knew if I pass a bend

I would reach a pond where loggers

Had abandoned their crane.

There

I leaned against my walking stick

And gazed at that long-necked crane

Which the morning dew

Was still shining on its yellow skin

And asked myself:

“At night

When the cougar comes to the pond

Does he also stare

At this iron monster

Which is slowly rusting

In the forest’s damp

And, as Walt Whitman says,

Is being covered

By “leaves of grass”?”

From afar

There came the call of a black-capped chickadee

Who was sitting on a Douglas-fir

And singing in Cuckoo scale.

I sat on the iron platform

And returned to the Khoshamian Forest

Near the Caspian Sea.

We used to go there in summer

And every morning before breakfast

We went out from our red villa

With our father for a walk.

Our footsteps mingled together

And there was no cougar

Hiding under shady trees.

The earth and sky,

As Golchin Gilani said,*

Were shining with “ample jewels”

And the rain clensed everything

Even our footprints

…..

But suddenly

I heard the sound of his leap

Among dense trees.

I jumped and without taking my stick

Rushed toward the building

Where my little son

Had just woken up

Watching the three guard dogs

From our bedroom’s window.

I wish

I had brought one of them

With me.

Majid Naficy

Eugene, July 1st, 1995

* Golchin Gilani (1910-72) an Iranian poet from a province

near the Caspian Sea whose beautiful poem “Rain”

(written in 1944) became popular. 

يوزي در يوجين 

در اين جنگل بزرگ 

يوزي پنهان است 

كه من آنرا در يك گردش بامدادي شناختم. 

بارها از رفتن باز مي ايستادم 

تا صداي پاي او را بشنوم 

و هر دم سر خود را 

از اين سو به آن سو مي گرداندم 

مبادا كه در سايه ي درختي 

مرا غافلگير كند 

كه ناگاه 

پشت تنه ي بلوطي كهنسال 

پوست حنايي 

و دهان باز و سرخ او را ديدم 

كه دندانهاي سپيدش را نشان مي داد. 

نه مي توانستم بدوم 

نه به ايستم 

بوي او 

با بوي تن من درآميخته بود. 

نگاه خود را پائين انداختم 

و بي اينكه به سايه ي او بنگرم 

شتابان دور شدم. 

ميدانستم كه اگر از خمِ راه بگذرم 

به آبگيري مي رسم كه چوب بُرها 

جرثقيل خود را در كنار آن رها كرده اند. 

در آنجا 

بر چوبدستي خود تكيه دادم 

و به آن كُلنگِ گردن دراز نگريستم 

كه هنوز شبنم بامدادي 

بر پوست زردش مي درخشيد 

و از خود پرسيدم: 

"شب هنگام 

وقتي كه يوز 

به آبگير مي آيد 

آيا او هم مي ايستد 

و به اين هيولاي آهني خيره ميشود 

كه آرام آرام در نمِ جنگل زنگ ميزند 

و بقول والت ويتمن 

در زير "برگهاي علف" پنهان ميشود؟" 

از دور 

آوازِ چرخ ريسكِ سياسر مي آمد 

كه بر شاخه ي صنوبري نشسته بود 

و در دستگاهِ كوكو مي خواند. 

من بر سكوي آهني نشستم 

و به جنگل "خوشاميان" 

كنار درياي خزر بازگشتم. 

تابستانها به آنجا مي رفتيم 

و هر بامداد پيش از صبحانه 

براي گردش همراه پدر 

از سراي سرخ خود بيرون مي زديم. 

صداي پاي ما درهم مي آميخت 

و هيچ يوزي 

در سايه هاي جنگل پنهان نبود. 

زمين و آسمان بقول گلچين گيلاني 

با "گوهرهاي فراوان" مي درخشيد 

و باران همه چيز را پاك مي كرد 

حتي رد پاهاي ما را 

...... 

كه ناگاه صداي جهيدن او را 

در ميان درختان شنيدم. 

از جا پريدم 

و بي اينكه چوبدستي خود را بردارم 

شتابان بسوي ساختمان دويدم 

جايي كه پسر كوچكم 

تازه بيدار شده بود 

و داشت از پنجره ي خوابگاه 

به سه سگ نگهبان نگاه ميكرد. 

ايكاش 

يكي از آنها را با خود آورده بودم. 

مجید نفیسی

يوجين، يكم ژوئيه ۱۹۹۵