شاید فقط در ایران باشد که بدلیل کثرت و ماهیت آن، ایندست مشایعت که قاعدتاً مناسبت تلخ و غم انگیز میباشد، با لبخند همراه است. لبخند به باور بر پیروزی نهایی علی رغم شرایط ساری و جاری.

روز پیش، بانو مهوش ثابت، ۶۴ ساله،  قدیمی ترین زندانی زن در اسارتگاه اوین، یکی از هفت مدیر زندانی جامعۀ بهایی ایران، دین اومانیست بومی ایرانی، که چند روز پیش پس از نزدیک به ٩ سال اسارت به نحو ویژۀ حضرات به مرخصی آمده بودند به اسارتگاه بازگشتند.

رضا خندان، فعال مدنی و همسر بانو نسرین ستوده، وکیل مدافع حقوق بشر در ایران، این متن را منتشر کرده:

"آدرس خانه را نداشت. فقط می‌دانست خانواده‌اش آخرین بار به خیابان ملاصدرا نقل مکان کرده‌اند. ساکش را به دوش می‌اندازد و در طول خیابان منتهی به بزرگراه به راه می‌افتد.

می‌گفت "راه رفتن در خیابان پس از ۸ سال و نیم برایم سخت بود. مانند کودک سه ساله از همه چی در هراس بودم. از راه رفتن تنها در خیابان، از ماشین‌ها و..."

رانندۀ خانمی سوارش می‌کند و به او می‌گوید: "خانم، چهره‌تان آشناست از کجا می‌آیی؟ داخل بودی؟ یا از خارج می‌آیی؟" من به مهوش خانم گفتم که "بهش می‌گفتی از داخلِ داخل میام!"

حافظ:

پری نهفته رخ و دیو در کرشمه حسن

بسوخت دیده ز حیرت که این چه بوالعجبیست

اینطور نخواهد ماند که بهترین ها در اسارت و شریر ترین ها در قدرت.

دور نیست، رهایی اصلاً دور نیست.

"تنها حقیقت است که رهایی میبخشد"

تبریک

عکس بالا؛ بانو نسرین ستودۀ مزۀ اسارت کشیده در حال بدرقۀ بانو مهوش ثابت به اسارتگاه و هر دو لبخندزنان.  عکس های دیگر اینجا.